مراقب باش در سراشیبی نالیدن نیفتی!
خانم بی حوصله مقابل تلویزیون نشسته بود و به گذشته فکر می کرد. همین چندماه پیش از کارش اخراج شده بود. او سه سال بود در شرکتی معتبر کار می کرد و این سه سال را بهترین بخش زندگی اش می دانست.
آن روزها، راس ساعتی معین در محل کارش حاضر می شود، کارهایی تکراری و بی دردسر انجام می داد، راس ساعتی معین از شرکت خارج می شد و با دوستانش به خرید می رفت. شب هم به بهانه خستگی ناشی از کارهای روزانه، از انجام مسئولیت های خانه طفره می رفت و مدام به شوهرش غر می زد. او این شیوه زندگی را دوست داشت؛ غافل از این که در دامی بزرگ گرفتار شده است.
هیچ کسی با وقت کشی موفق نمی شود!
خوشبختانه، مدیر آن شرکت انسانی هوشمند بود و فقط دو یا سه بار به کارمندانی همچون خانم بی حوصله فرصت می داد تا در محیط کار خلاقیت خود را به کار گیرند و فعالیتی پویا داشته باشند. اگر این کارمندان همچنان به شیوه قدیمی و یکنواخت خود ادامه می دادند و فقط وقت کشی می کردند، پس از مدتی اخراج می شدند. اگر چنین نبود، بی تردید شرکت آنان به شرکتی پرآوازه تبدیل نمی شد. خانم بی حوصله این فرصت ها را چندان جدی نمی گرفت و فکر می کرد زندگی همچنان به همین شیوه تکراری ادامه خواهدیافت. وقتی او از کارش اخراج شد، ذره ای پس انداز نداشت زیرا در کل انسانی تلاش مدار، آینده نگر و هدفمند نبود.
او به اشتباه تصور می گرد هدفمندی یعنی این که راس ساعتی معین در محل کارت حاضر شوی، مسئولیت هایی ساده و تکراری انجام دهی و در پایان ماه هم حقوقت را دریافت کنی. پس از اخراجش هم فقط مقابل تلویزیون می نشست و منتظر بود کسی از راه برسد و برای شغلی مهم استخدامش کند. او حتی به وضعیت خانواده هم رسیدگی نمی کرد. در پایان، بیکاری و بی هدفی او سبب شد به زنی همیشه نالان و غیرقابل تحمل تبدیل شود؛ به طوری که همسرش به او گفت: «اگر به این رفتارت ادامه بدی، دیگه نمی تونم با تو زندگی کنم!»
مراقب باش در سراشیبی نالیدن نیفتی!
صدای زنگ در، رشته افکار خانم بی حوصله را از هم گسیخت. یک لحظه برای بازکردن در تردید کرد زیرا می دانست خواهرش پشت در است. خانم بی حوصله احساس می کرد الان نمی تواند مثبت اندیشی های خواهرش را تحمل کند. او شغلش را از دست داده بود و زندگی زناشویی اش در آستانه فروپاشی قرار داشت. او خوب می دانست که در حضور خواهرش نمی تواند سکوت کند و بی تردید از زندگی اش می نالد. در پایان در مقابل وسوسه نالیدن تسلیم شد و در را باز کرد.
خواهر خانم بی حوصله، با شور و انرژی بسیار وارد شد. او دو روز در هفته به صورت داوطلبانه در مدرسه ای ویژه تدریس می کرد. در این مدرسه به دانش آموزانی آموزش داده می شد که در گذشته از تحصیل محروم مانده بودند. او با دیدن خانم بی حوصله پی برد که باید خودش را برای شنیدن ناله های او آماده کند؛ البته او از این جریان نمی ترسید، به شرط آن که بتواند اقدامی مفید در این زمینه انجام دهد.
او در ابتدا به همه ناله های خانم بی حوصله گوش کرد. سپس از او پرسید: «آیا فکر می کنی با نشستن توی خونه و تماشای برنامه های تلویزیونی می تونی زندگیت رو تغییر بدی؟»
مراقب باش در سراشیبی نالیدن نیفتی!